Şeftali, isimleri Latince persicum malum ifadesinden gelse de - Farsça elmalar - aslında İran'da değil, Çin'de yetiştirildi. Avrupa'da bu meyveleri sadece 16. - 17. yüzyıllarda yetiştirmeye başladılar. Rusya'da şeftali, 18. yüzyılın başına kadar portakal olarak adlandırıldı. Ancak şeftalinin tarihi ne kadar ilginç olursa olsun, her şeyden önce gurmeler onunla değil, en sulu ve olgun meyveyi nasıl seçecekleriyle ilgileniyor.
Talimatlar
Aşama 1
Şeftali boyutuna dikkat edin. Büyük bir meyve her zaman küçük bir meyveden daha sulu ve daha lezzetli gibi görünse de, şeftali için durum böyle değildir. Ortalama yumruktan daha büyük meyveler daha sert olma eğilimindedir. Özel bir şeftali çeşidi - Freestone - büyüklüğü ile ayırt edilir ve taşın hamurdan kolayca ayrılması, daha az sulu olarak kabul edilmesi ve muhafaza veya dondurma için daha uygundur.
Adım 2
Şeftali rengi çeşitliliğe bağlıdır. Tüm olgun şeftalilerin parlak kırmızı veya soluk pembe alanları vardır, ancak yüzeyin geri kalanı ya parlak sarı ya da soluk, neredeyse beyaz olmalıdır. Beyaz etli şeftalilerin asitliği düşüktür. Yeşilimsi, olgunlaşmamış meyveler almayın. Şeftaliler olgunlaşma yeteneğine sahip olsalar da, ağaçtan çıkarıldıktan sonra şeker üretimi sona erer ve böyle bir meyve, ancak pembe “ile kaplandıktan sonra daldan “çıkarılan” meyveden daha az tatlı olacaktır. kızarmak.
Aşama 3
Şeftali inceleyin. Hassas beyazımsı bir tüyle kaplanmalıdır, cildinde koyu lekeler veya ezikler olmamalıdır. Olgun meyve, parmaklarınızla hafifçe bastırırsanız, biraz bahar verir. Meyve "taş" ise daldan çok erken koparılmıştır. Şeftali hafif baskıdan sonra bile belirgin eziklere sahipse, olgunlaşmıştır.
4. Adım
Sıcak aromalarını ayırt etmek kolay olduğu için olgun şeftalileri koklamanın bir anlamı yoktur. Meyvenin narin kokusu, hoş tadının ana göstergelerinden biridir.
Adım 5
Şeftali olgunluğunun iyi bir göstergesi, içindeki bir yarıktır. "Şişmiş" kenarlar olmadan yeterince derin ve açıkça tanımlanmış olmalıdır.
