Muşmulanın meyveleri güzel bir tada sahiptir, hem taze hem de işlenmiş olarak kullanılabilirler. Muşmula dünyanın birçok ülkesinde yetişirken, iki çeşidi yetiştirilir - Cermen ve Japon muşmula. İsim benzerliğine rağmen, aralarında birçok fark var.
Alman muşmulası ve Japon muşmulası, akrabalık açısından, örneğin farklı elma çeşitlerinden çok daha uzaktır. Rosaceae familyasına ait olmakla birlikte, yine de farklı cinslere aittirler. Medlar Germanicus, Mespilus cinsine aittir ve tek temsilcisidir. Japon akrabası Eriobotrya cinsine aittir. Yaklaşık otuz bitki türü içerir, ancak yalnızca bir tanesi yetiştirilmektedir.
Germen muşmulası, Güney-Batı Asya ve Güney-Doğu Avrupa'dan geldiği için adını açıkça hak etmemiştir. Romalılar tarafından Almanya'ya getirildi, daha sonra "Cermen" sıfatı bitkinin özel adı oldu. Bu ağaç 2-5 metre boyundadır, meyveleri birkaç santimetreye ulaşır, kırmızımsı-kahverengi renktedir ve sonbaharda olgunlaşır. Taze yenebilir, ancak bir süre yattıktan sonra gerçekten lezzetli hale gelirler. Dondurarak olgunlaşma sürecini hızlandırabilirsiniz.
Muşmula, sıcak ve ılıman iklime sahip ülkelerde yetiştirilmektedir. Özellikle Kafkasya'da yetiştirilmektedir. Alman muşmulası meyveleri özel tadı nedeniyle şekerleme endüstrisinde yaygın olarak kullanılmaktadır.
Akrabasının aksine, Japon muşmulası, oldukça sıra dışı olan ilkbaharda olgunlaşır. Dışarıdan, oldukça güzel görünümü nedeniyle çalılar veya küçük ağaçlar gibi görünüyor, Japon muşmula genellikle dekoratif amaçlar için kullanılır.
Japon muşmulasının meyveleri çok daha lezzetlidir, taze yenebilir. Büyük talebi belirleyen Japon muşmulası tadıydı; bu bitki dünyanın birçok ülkesinde yetiştirilmektedir. Ekili çeşitlerinde meyvelerin büyüklüğü 8 cm çapa, yabani türlerde 3-4 cm'ye kadar ulaşır Karadeniz kıyısında, Japon yenidünyası sonbaharın sonlarında ve kışın başlarında çiçek açar. Böyle erken çiçeklenme sayesinde, Nisan-Mayıs aylarında olgun meyveler ortaya çıkar.
